Dziewiąty

Z dedykacją dla M. 

Nie zdradzę, kim jesteś, ale uwielbiam cię

Muzyka

- Słucham? – zapytał. Przygryzłam mocno wargę. Teraz już nie mam wyjścia i muszę w to brnąć do końca. Chciałam mieć czyste sumienie, więc muszę powiedzieć wszystko.

- Dobrze słyszałeś. Powiedziałam: kocham cię. Jeśli chcesz mogę przeliterować.

Zapadła cisza podczas której zastanawiałam się, czy to możliwe, ze właśnie teraz wybuchnie śmiechem, a ja rozpłaczę się i ucieknę do domu. Zacisnęłam zęby czekając aż się odezwie.

- Boże, powiedź, że to jeden z tych moich głupich snów. - Spojrzał w rozgwieżdżone niebo. - Wiesz, że wszystko zepsułaś? Właśnie myślałem o tym, jakim jestem tchórzem. Że nie umiem ci powiedzieć tego, że im bardziej pokazujesz, jaka jesteś cudowna, tym bardziej się w tobie zakochuję. Miałem iść do domu i walił głową w ścianę tak długo aż zrozumiem, że znowu stchórzyłem. Jestem idiotą, bo wcale nie zasługuję na to, żebyś mi to mówiła, a jednak tak jest. Nawet nie pamiętam, kiedy… Chyba wtedy, kiedy ty, ja i Victoria oglądaliśmy „Blair Witch Project”. Rzuciłaś we mnie popcornem, a wtedy chyba już wiedziałem, że nie będę miał z tobą łatwo. I wiesz co? Obiecuję ci, że będę się starał, żeby nigdy cię nie skrzywdzić, i żeby nikt inny tego nie zrobił. Jeśli tylko zgodzisz się być moją dziewczyną.

Otworzyłam usta ze zdziwienia. Czy ja… czy ja właśnie umarłam? Jeśli to nie jest sen, j powiedziałam mu, że jestem w nim zakochana. A on przyznał, że zakochał się we mnie z chwili, kiedy rzuciłam w niego garścią popcornu podczas sensu horroru. Wydaje mi się, że właśnie śnię. Jest mi tak dobrze, że wydaje się być zbyt idealnie. Więc… Jeśli to jest umieranie to umieranie z miłości jest piękne. I nie wyobrażam sobie bardziej romantycznej chwili w życiu.

- Myślę, że da się to zrobić – szepnęłam. Wydawało mi się, że zaraz zemdleję albo zacznę piszczeć. Nie umiałam ułożyć sensownego zdania, które byłoby godne szesnastolatki, która właśnie przeżywała jedną z ważniejszych chwili w swoim życiu. Bo co byłoby lepsze niż to, że chłopak, u którego jak ci się wydawało nie masz szans, wyznał ci, że zakochał się w tobie pierwszy. I tak samo jak ty bał się powiedzieć, co czuje. Nawet w filmach wydawało się to nie być takie magiczne. Bo aktorzy grali zakochanych w sobie, a scenariusz był przemyślany. My nie graliśmy zakochanych, po prostu nimi byliśmy. Nie znaliśmy też scenariusza. Sami go pisaliśmy. Każda kolejna decyzja kreowała nasze życie i przygotowywała dla nas niespodzianki. Decyzje, które podejmowaliśmy dziś, wpływały na obraz jutra. Przyszłość wciąż nie była ukształtowana. Tylko czekała, by ją uzupełnić. Uzupełnieniem tego był pocałunek. Powolny, delikatny. Zamykając oczy i otaczając rękami jego szyję, czując jego ręce na mojej talii i usta na moich wiedziałam, że wybrałam dobrze. Czekanie czasem jest dobre. Zwłaszcza, kiedy cierpliwi zostają wynagrodzeni w odpowiedni dla nich sposób. Ja zostałam wynagrodzona za czekanie, a także za to, że nie bałam się powiedzieć prawdy.

***

Gdy następnego dnia budzik zadzwonił punktualnie o szóstej rano wiedziałam, że nawet to, że dziś jest środa, a ja muszę się zmierzyć z dwoma matematykami z samego rana, nauczycielką, która kocha się nade mną znęcać, i z drwinami Natalie McCasey, a także z kartkówką z chemii, ale teraz to nie wydawało się takie straszne. Nie mogłam się wręcz doczekać tego dnia. Zastanawiałam się czy to, że zostałam wczoraj (a tak naprawdę dzisiaj) najszczęśliwszą dziewczyną na świecie, co wiązało się z tym, że nareszcie powiedziałam chłopakowi, którego kocham, co do niego czuję, a on całował mnie jeszcze co najmniej dwadzieścia minut, przytulając mnie przez cały czas. Chciałam się o tym jak najszybciej przekonać. Wyskoczyłam z łóżka i poszłam do pokoju Massie, by ją obudzić. Zerwała się z łóżka niemal tak entuzjastycznie jak ja. Od razu wzięłam prysznic, ubrałam się i zjadłam śniadanie. Nie zapomniałam też o Massie i zrobiłam jej tosty z dżemem i kakao na zimno. Pamiętałam też o nakarmieniu Rory’ego, który nie zje śniadania, jeśli nie potraktuje się go jak członka rodziny i nie postawi mu się na stole talerzyka z ziarnami. Rozrzuca później łupiny nasion po podłodze i wokół siebie, ale przecież to tylko ptak. Ukochany ptak mojej młodszej siostry. Massie go kocha, więc ja muszę tolerować to wstrętne ptaszysko, które czasem się przydaje.

Czasem.

Massie kończy dopijanie kakao, kiedy słyszymy dzwonek do drzwi.

- Dziesięć po siódmej  - mówi dziewczynka, spoglądając na zegarek. - Ja posprzątam ze stołu, a ty otwórz drzwi.

Kiwam posłusznie głową i poprawiam sukienkę. Nie mam pojęcia, kto to, ale na pewno nie Christin. Umówiliśmy się na siódmą dwadzieścia. On nigdy nie przychodzi ani za wcześnie, ani za późno. Jest punktualny jak cholera. Założę się, że równo o siódmej dwudzieści pięć usłyszę dzwonek do drzwi. Ta jego punktualność trochę mnie przeraża. No ale tak właśnie jest, kiedy twój chłopak jest perfekcjonistą. Muszę chyba go oduczyć tego palenia, bo odziedziczył je po swoim nieznośnym dziadku, który jest moim sąsiadem. Muszę też odwiedzić pana Keatinga, bo obiecałam mu to wczoraj. Wczoraj jednak miałam zbyt wiele na głowie, by móc go odwiedzić. Ciekawe, jak zareaguje na wiadomość o ciąży Karen. Może należy mu powiedzieć dopiero na kolacji? A co z Tori? Mam czekać z tym by ją poinformować o tym, że chodzę od dokładnie sześciu godzin, trzydziestu ośmiu minuty i iluśtam sekund z jej bratem? To skomplikowane, więc najpierw zajmę się otwieraniem drzwi.

To jeszcze umiem zrobić.

Wchodzę do przedpokoju i przekręcam klucz w drzwiach.

- Och, cześć… Charlie? - mówię niepewnie na widok listonosza.

Chłopak uśmiecha się delikatnie.

- Dzień dobry - mówi nieśmiało. - Mam listy dla pani Karen.

- Karen nie może ich odebrać, bo nie ma jej. Jednak chyba nie zaszkodzi, jeśli ja to zrobię. Prawda?

Kiwa powoli głową na potwierdzenie moich słów.

- Tak, chyba nie. - Podaje mi listy i formularz do podpisania.

- Hej, ty nie chodzisz czasem do mojej szkoły? - zagaiłam.

- Hmm, tak, chodzimy ze sobą do szkoły - wymamrotał patrząc sobie na buty.

Wydawało mi się to dziwne, że jest taki nieśmiały. Pamiętam, że chyba w tym roku chodził do trzeciej klasy. W tej chwili postanowiłam sobie, że będę go obserwować. Zobaczę z kim się przyjaźni, jak się zachowuje w szkole. Nie wydawało mi się, by to moja osoba tak go onieśmielała. Poprzednim razem był nieco bardziej przystępny, jednak wciąż niezbyt rozmowny. Może dlatego, że była z nami Karen.

- To świetnie - uśmiechnęłam się do niego. - Może spotkamy się w szkole.

- Może - przyznał cicho. Spojrzał na mnie z dziwnie zadumanym wyrazem twarzy. - Muszę już iść.

- Rozumiem. Pewnie kumple na ciebie czekają.

- Hmm, tak – powiedział schodząc po schodkach. Odwrócił się i skinął mi głową. - Cześć.

- Do zobaczenia! - zawołałam za nim.

***

Miałam wrażenie, że w tej chwili jestem najszczęśliwszą dziewczyną na świecie. Za chwilę może się okazać, że jest odwrotnie. Na przykład dlatego, że kiedy tylko weszłam do szkoły zostałam posłana do gabinetu dyrektora razem z Massie (którą musiałam zabrać ze sobą do szkoły ze względu na to, że nikogo nie ma w domu). To przez moje kolorowe włosy, wiem to. Najwyraźniej kolor moich włosów jest ważniejszy niż to, że w tej szkole przemoc to norma. Wrzucanie pierwszoklasistów do koszy na śmieci, wyśmiewanie się z innych i szydzenie tylko dlatego, że twój ojciec nie jest prezesem jakiejś korporacji, ale sklepikarzem. Okej, moje włosy to jedno, wyśmiewanie się z innych do drugie, tylko dlaczego panna Stewart powiedziała, że się doigramy? Czemu powiedziała: MY? Nie wiem, co o tym myśleć. Nigdy nie czułam się tak źle. Mam naprawdę złe przeczucie, co do powodu moich odwiedzin w gabinecie dyrektora. Okej, nie jestem jakimś aniołkiem, ale bez przesady… Można by powiedzieć, że jestem pierworodną Lucyfera, bo już nie raz wylądowałam na dywaniku u dyrektora, ale przysięgam, że tym razem nic nie zrobiłam. Przecież te włosy to przypadek, a ostatnio nie miałam czasu, żeby narozrabiać; byłam zbyt zajęta wszystkimi problemami tego świata, żeby rozrabiać i przeszkadzać. To trochę przykre, że kiedy robię wszystko, jak wypadałoby robić, to też  mam przechlapane na każdym kroku, i tylko ze względu na to jaka jestem. Bo gdy tylko coś wydarzy się w szkole to jest moja wina. No, zazwyczaj moja i Tori, bo my zawsze rozrabiamy razem… Kurde, kiedy ja jej powiem, że ja i jej brat ze sobą chodzimy? Czwartoklasista chodzący z drugoklasistką i facet moich marzeń w dodatku. On jest idealny, a ja, no cóż… Ja to po prostu ja. A on jest idealny. Taki nie dla mnie. Mimo to jednak jest moim chłopakiem, a ja wciąż nie mogę się z tego otrząsnąć.

- Panno Stark.

Och, przyszedł dyrektor Sullivan. Nie jest zadowolony, że mam fioletowe włosy. A na nim stoi Christian. Jego mina mówi mi zbyt wiele; wiele więcej niż bym chciała. O mój boże. On wie o wagarach. On na pewno wie.

MAMY PRZERĄBANE!!

- Musimy porozmawiać o waszym zachowaniu… - powiedział tajemniczo dyrektor.

Okej, to bardzo ciekawe. Zostaliśmy wezwani do gabinetu dyrektora, bo nie pojawiliśmy się wczoraj u Jadena. A ja już umierałam ze strachu, że chodzi o WAGARY. Cholera, my byliśmy na wagarach! Dlaczego nikogo to nie interesuje? Dlaczego dyrek bardziej interesuje się okolicznościami i powodami, dla których nie wypełniliśmy swojego zobowiązania wobec szkolnej gazetki i pana Wellingtona niż to, że zamiast być w szkole paliliśmy i jeździliśmy z wytatuowanymi kolesiami w obcisłych dżinsach? Okej, Christian palił, ja sobie jeździłam z Deanem. Ale przecież dyrektora powinno to interesować! Trafianie do dyrektora i mówienie mu o wczorajszym dniu spędzonym w szpitalu (i o wszystkim, co tego dotyczy) było dziwne. Nie lubiłam zbytnio dyrektora Sullivana i jego sposobu porozumiewania się z uczniami, i ani trochę nie lubiłam sekretarki – panny Stewart. Jednak byłam zadowolona z tego, co nam powiedział dyrektor Sullivan. Nic nam nie zrobi za to, że olaliśmy nasze funkcje w szkolnej gazetce. Pogratulował mi „ciepłej posadki” naczelnej redaktorki i życzył nam miłego dnia. I potem do mnie mrugnął. Mrugnął do mnie! Dyrektor Sullivan do mnie mrugnął!

Kiedy wyszliśmy z gabinetu dyrektora, Christian miał dziwną minę. Spojrzał na mnie tylko raz i rzucił:

- Zobaczymy się na lunchu.

A ja patrzyłam jak odchodzi korytarzem i znika za drzwiami sali biologicznej, i poszłam na matematykę. Bo jakby na to nie patrzeć matematyka mnie nie ominie, a Massie może narozrabiać i będę miała przechlapane.

Czas wrócić do teraźniejszości.

***

Nie mogę się skupić na lekcji matematyki; jak zwykle z resztą. Zastanawiam się, jak Victoria to przyjmie. Nie zanosiło się na coś takiego. Nigdy nie pomyślałam, że w taki dziwny sposób powiem chłopakowi, że mi się podoba. I to niby ja jestem odważna? Ja po prostu bałam się tego, że on wyjedzie na studia i znajdzie sobie jakąś długonogą blond piękność, która zawróci mu w głowie, a ja będę cierpieć, kiedy okażę się, że są zaręczeni. Cóż, jak widzicie, na razie jest „mój”, a życie potrafi zaskakiwać. Zwłaszcza mnie. No bo spójrzcie… Mam szesnaście lat, młodszą zwariowaną siostrę, piękną (i miłą) macochę, „młodzieżowego” tatę wegetarianina, fioletowe włosy, chodzę z bratem mojej najlepszej przyjaciółki, w którym kocham się od początku liceum, moim wrogiem jest dziewczyna, która Robiła To ze studentami i nie boi się rozbierać przy innych dziewczynach w szatni, no i przejmuję się tym, czy chłopak, który przynosi nam listy ma przyjaciół. Czy to trochę nie za dużo jak na jedną osobę? W dodatku moją  najbardziej zaufaną osobą jest mój sąsiad, który jest też dziadkiem mojego chłopaka i najlepszej przyjaciółki, a ja przez długo czas opowiadałam mu o chłopaku, w którym jestem zakochana, a którego on dobrze zna. Czy tyle nie wystarczy, by wysiadła komuś psychika? Myślę, że prędzej czy później by się tak stało… Ale teraz jeszcze żyję.

Massie siedzi ze mną w ławce i robi notatki z lekcji matematyki. Jest lepszą słuchaczką niż ja, więc trochę skorzystam z tego, że notuje wszystko z prędkością światła. Panna Irving, moja nauczycielka matematyki jest pod wrażeniem jej umiejętności. Massie zawsze miała podzielną uwagę i jest wręcz urodzonym geniuszem. Najlepsze było to, że Massie zdobyła sympatię znienawidzonej przeze mnie nauczycielki (w dodatku z wzajemnością, jak widać) tym, jak poprawnie rozwiązała zadanie z matematyki, tłumacząc, że potrzeba dobrego nauczyciela, by otworzyć oczy i zobaczyć, że dziedzina matematyki ma tak szerokie możliwości jak ludzka wyobraźnia, a w każdej dziedzinie zawarta jest jej część bez której nie da się obejść. Panna Irving ocierała łzy swoją drogocenną aksamitną chusteczką, którą ręcznie robiła na drutach. Mało się nie udusiłam ze śmiechu, ale poważna mina Massie sprawiła, że poleciały mi łzy od tego rechotu.

Naprawdę, to była najlepsza lekcja matematyki w dziejach. Po prostu rozwiązywaliśmy zadania ze zbioru, a Massie rozmawiała z panną Irving, która wręcz pękała ze śmiechu po usłyszeniu słynnego żartu Massie o tym, jak szukała w parku Yellowstone misia  Yogi.

Ta, boki zrywać. Szkoda, że się nie udusiła ze śmiechu.

Tak tylko mówię…

- Lauro, nigdy nie myślałam, że jesteśmy do siebie takie podobne - odezwała się, gdy zadzwonił dzwonek. - Twoja młodsza siostra to obiecująca młoda osoba, którą mam nadzieję, będę mogłam poznać bliżej.

Wciąż ocierałam łzy po tym jak wybuchłam śmiechem na całą klasę i nie mogłam się nie popłakać. To prostu za bardzo mnie rozśmieszyło. Patrzyłam więc na pannę Irving wciąż załzawionymi oczami i nie wiedziałam, jak gładko wybrnąć z opresji.

Takie lekcje moglibyśmy mieć codziennie.

- Jeśli chce pani poznać Massie bliżej to zapraszam do nas w sobotę… Eee… Moja mam… macocha organizuje takie małe przyjęcie przy kolacji. Pomyślałam, że może będzie pani chciała przyjść – powiedziałam, nie wiedzieć czemu. Naprawdę mi już odbiło, ale co tam. Czy nie żyje się tylko raz?

- Och, Lauro – spojrzała na mnie zdziwiona. – Ja… ja z wielką przyjemnością przyjdę. Bardzo ci dziękuję. To wiele dla mnie znaczy.

Właśnie zaprosiłam znienawidzoną przez siebie nauczycielkę na kolację. Powinnam się tego bać?

- Nie ma za co, proszę pani.

________________________

Dawno mnie nie było, bo nie było internetu. Dziękuję za komentarze pod poprzednim rozdziałem :D Jeju, jak na razie jest nieźle. Oprócz tego, że zgubiłam piórnik, w którym miałam mnóstwo karteczek o jednym z chłopaków ze szkoły XDDD Tak to jest, kiedy przyjaciółka się zabuja. Hmm... Do następnego!

(Nieumiejąca rozsądnie zakończyć paplaniny)
Tinsley xx