Ósmy

Z dedykacją, dla każdego kto czekał na ten moment

Po dotarciu do domu Jadena zadzwonił mój telefon, a mój sąsiad (z drugiej strony, nie pan Keating) powiedział, że Karen zasłabła i że jest w szpitalu, a chwilę po tej informacji Christian od razu pociągnął mnie z powrotem do samochodu. W między czasie staliśmy w korku, kiedy cały czas waliłam ze złości w deskę rozdzielczą i warczałam na kierowców „by ruszyli swoje szanowne tyłki, bo to nie wakacje”. Trochę, tak odrobinę. Co ja mówię? Staliśmy w nim PÓŁTOREJ GODZINY. W pół do dziewiętnastej dotarliśmy do szpitala. W recepcji powiedziano nam, że Karen Stark zajmuje się lekarz. Zasłabła, ale teraz ma się lepiej, a o resztę kazała zapytać lekarza. Zostaliśmy odesłani do doktora Martineza, na trzecie piętro, gdzie leżała moja macocha. Kiedy już dotarliśmy na miejsce (schodami, bo obie windy osobowe były zapchane ludźmi opuszczającymi już szpital i woleliśmy iść na piechotę) i rozmawialiśmy z lekarzem, okazało się, że mój tata i Massie już tu są. Myślałam, że umrę ze szczęścia. Christian powiedział, że poczeka i usiadł na jednym z tych durnych plastikowych krzesełek i zaczął się bawić swoim telefonem. Co miałam zrobić? Poszłam do Karen. Przez ostatnie prawie dwie godziny martwiłam się o nią. Bałam się tego, co się stanie. Omdlenia mogą oznaczać różne rzeczy. Nie muszą być od razu poważnymi chorobami, ale nie można tego wykluczyć. Lekarz nie powiedział mi wiele, bo nie mam osiemnastu lat, a mój tata już z nim rozmawiał (i dziwnie patrzył mi na włosy…), więc postanowiłam, że może Karen mi powie, ale nie przypuszczałam, tego o czym chcą nas z tatą poinformować. Gdy weszłam na salę i zobaczyłam całą trójkę to myślałam, że mam zwidy. Massie i tata tutaj? Miałam ochotę zacząć krzyczeć ze szczęścia, jednak pamiętając o tym, że jestem w szpitalu, a ludzie tutaj przebywający potrzebują wypoczynku i spokoju, zwłaszcza moja macocha. Od razu wyściskałam tatę i Massie, a Karen pocałowałam w policzek. Tata był nieco zdziwiony, gdy zobaczył moje fioletowe włosy, bo nie wiedział o mojej „małej wpadce”. Zadzwonił do mnie tak jak zawsze, kiedy jest w delegacji, by zapytać , co u mnie, jak w szkole, co u Tori.  Poprosiłam jednak i Massie, i Karen by zachowały tę informację aż do najbliższego spotkania z tatą bym mogła mu to wytłumaczyć.

- Lauro Anastasio Stark, na Boga, coś ty zrobiła z włosami?

- Mała zmiana koloru, tatku - rzuciłam na powitanie. - Wszystko dzięki Massie, która nie etykietuje swoich farb koloryzujących, które wlewa do opakowań po szamponach. - Zgromiłam dziewczynkę wzrokiem. Zignorowała mnie.

- To się nazywa kolor - powiedziała zachwycona Massie. - Jaką farbę użyłaś?

- Nie mam pojęcia - przyznałam po chwili namysłu. - Wiem tylko tyle, że była w opakowaniu po Garnier z soku z owoców cytrusów. Odbudowa i regeneracja… czy jakoś tak. - Machnęłam ręką. - Jak się czujesz Karen? Pan Wheeton do mnie zadzwonił. Wiesz, że prawie doprowadziłaś mnie do zawału?

- Christian cię przywiózł? - zignorowała mnie. Skinęłam głową. Uśmiechnęła się blado. - Poproś go tu. Chcę, żeby wiedział.

Uniosłam brwi i zmierzyłam ją nieufnie spojrzeniem, ale nie skomentowałam tego ani słowem. Wyszłam cicho na zewnątrz i machnęłam ręką na chłopaka.

- Karen chce nam coś powiedzieć i prosi byś też przy tym był.

Spojrzał na mnie pytająco, ale ja pokręciłam tylko głową, dając mu do zrozumienia, że nie mam pojęcia o co chodzi. Wstał i spojrzał na mnie.

- Panie przodem. - Otworzył przede mną drzwi i mrugnął.

- Ty nie czujesz się dobrze... - Pokręciłam głową ze śmiechem i weszłam do sali.

Karen przywitała się z chłopakiem, Massie uśmiechnęła się do niego, a tato uścisnął mu dłoń. Widziałam to spojrzenie jakim go obrzucił. Christian też  to zauważył, ale chyba mu to nie przeszkadzało. Odwzajemnił się podobnym spojrzeniem, a tata parsknął. Poklepał chłopaka po ramieniu i pokręcił głową z rozbawieniem. Niecierpliwiłam się już trochę. Czy tylko ja nie wiedziałam, co tu się szykowało?

- No to… dowiem się w końcu, co to za tajemnica? - zapytałam.

Karen zaśmiała się, a tata dotknął jej dłoni. Uśmiechnęli się do siebie czule, a Massie wypuściła głośno powietrze z ust i uniosła brwi, jakby chciała powiedzieć: „zaraz się porzygam”. Parsknęłam, poprawiając opadające mi na twarz włosy za ucho.

- Mamy trzy wiadomości - zaczął powoli tata. - Więc najpierw zaczniemy od tej mojej, zanim przejdziemy do pozostałych.  Nie jest to jakaś wyjątkowa nowina, ale jestem z tego niesamowicie dumy… Koniec z delegacjami. Awansowałem na stanowisko dyrektora. Zostaję w mieście.

- Gratuluję, panie Stark - odezwał się Christian z uśmiechem, a Karen wtuliła się w tatę i westchnęła.

- No to skoro się tak już informujemy - wtrąciła Massie - to ja też mm coś do powiedzenia. Od następnego roku, kiedy już pójdę do liceum, będę uczyła się w mieście. Mam dość ciągłego przyjeżdżania i wyjeżdżania. Tutaj jest moja rodzina, moim przyjaciele, a poza tym jest kilka spraw, które chyba wymagają mojej interwencji. - Ona i O’Neil chwilę mierzyli się spojrzeniami. Puściła mu oczko, jakby ukradkiem, ale wiedziała, że wszyscy to widzimy. Westchnął. „Cwaniara” - wymamrotał pod nosem, a dziewczynka uśmiechnęła się z tryumfem. - No i może uda mi się w następnym roku szkolnym mieć więcej czasu dla mojej wielkiej pasji. Obiecałam sobie, że kiedy ten burak - wskazała na Christiana - skończy szkołę to zmuszę Wellingtona, by pozwolił mi się bawić w pstrykacza. Będę pykać jedną po drugiej fotce tak długo aż nie będę fotografować dla „Tęczy”.

- Zawsze uważałam, że to beznadziejna nazwa dla gazetki szkolnej - wtrąciłam. - Aczkolwiek nie przeszkadza mi to, dopóki będę pisać dla gazetki teksty. - Machnęłam ręką - ale nie ważne. Mówicie o wszystkim, tylko nie o tym co ważne. Co z tobą Karen? Co takiego się stało, że zasłabłaś? Jesteś chora, tak? Proszę, powiedź mi. Obiecuję, że zniosę wszystko - wyszeptałam. Czułam, że w moich oczach zbierają się łzy.

„Tylko nie mrugaj. Tylko nie mrugaj” - powtarzałam sobie w myślach. Nie chciałam się teraz rozpłakać. To nie była pora, to nie było miejsce na to. Czułam jednak, że wolałbym teraz uciec stąd. Bałam się w tej chwili, tego co mogę usłyszeć. Nie byłam na siłach i nie chciałam. Nie chciałam się ośmieszać. Przecież raptem jakiś metr ode mnie siedział chłopak, w którym bujałam się praktycznie od zawsze. Może i była to ważna, może nawet krytyczna chwila, to jakaś część mnie wiedziała, że życie po prostu lubi sobie z nas kpić. Tak czy inaczej, byłam zrozpaczona tą myślą. A wiecie co zrobiła Karen? Ona po prostu wybuchnęła śmiechem. Zaśmiała się chwilę, ale widząc moją zdezorientowaną minę i to, że prawie płaczę, poklepała mnie po dłoni i uśmiechnęła się ciepło.

- Kochanie, wzrusza mnie twoja troska o mnie. Nie, nie jestem chora. Czuję się naprawdę dobrze. Po prostu dowiedziałam się, że marzenie twojego taty się spełni. Kochanie, ja jestem w ciąży.

W pierwszej chwili myślałam, że się przesłyszałam. Słyszałam tylko ciche westchnienia, śmiechy i piski. Tata przytulił ostrożnie Karen, Massie po raz pierwszy nie odzywała się ani słowem, a ja spojrzałam z niedowierzaniem na Christiana. Odwzajemnił moje spojrzenie i dotknął mojej dłoni. Na początku powoli, jakby nieśmiało. Potem nieco odważniej przesunął kciukiem po przegubie mojej dłoni, aż w końcu po prostu wziął mnie za rękę i spojrzał mi w oczy. Opuściłam wzrok po krótkiej chwili i poczułam jak po moich plecach przebiegł przyjemny dreszcz. Nikt nie zauważył tego gestu, ale ja go poczułam. Poczułam dotyk jego dłoni tak jakbym miała nigdy więcej nie doświadczyć czegoś takiego. To było takie nieoczekiwane i obezwładniające, że nawet nie ruszyłam się. Patrzyłam na szpitalną pościel, którą okryta była moja macocha i zadumana przewiercałam ją wzrokiem, jakbym próbowała sprawić, żeby znikła. Cóż, nie jestem Harry’m Potterem i nie uczę się w Hogwarcie. Jestem Laura Stark i chyba właśnie umieram. A jeśli to jest umieranie to proszę, niech trwa wiecznie.

***

Było około jedenastej w nocy, kiedy wracałam już do domu. Massie zasnęła na tylnym siedzeniu samochodu Christiana. Spojrzałam na jej spokojną twarz i uśmiechnęłam się nieznacznie. Miała za sobą bardzo ciężki dzień, a ja bardzo się cieszę, że przyjechała wcześniej. Obie miałyśmy za sobą sporo przeżyć dzisiejszego dnia, nie dziwię się więc, że zasnęła. Godzina nie była już najwcześniejsza. O jedenastej nawet ja zasypiam. Teraz też byłam zmęczona. Praktycznie rozłożyłam się na siedzeniu, wpatrując się w światła kolejnych latarni, które mijaliśmy. Myślałam o tym, co się stało. To był dziwne i przyjemne, kiedy wziął mnie za rękę. Myślałam, że to ja tam zasłabnę. Byłam też zawiedziona, że kiedy zabrał rękę to nie odezwał się do mnie już ani razu. Wydawało mi się, że tego żałował. Przecież był świadomy tego, co się stało, a także tego, że mogłam sobie coś ubzdurać. Miałam tą złudną nadzieję, że jednak, że może to coś więcej. Jednak nic na to nie wskazywało. Nic nie dawało mi do myślenia na ten temat. Kiedy zatrzymał się pod naszym domem, odpiął pas i spojrzał na mnie.

- Otwórz drzwi, a ja wezmę Massie.

Kiwnęłam głową w milczeniu i wysiadłam. Po omacku wyciągnęłam klucze z torebki, upuszczając je na podjazd. „Świetnie” - pomyślałam ze złością. Wyjęłam swój świecący długopis z laserem i znalazłam klucze. Odwróciłam się i zauważyłam, że Massie wychodzi z samochodu o własnych siłach. Odwróciłam się w stronę domu i szybkim krokiem pokonałam schody. Przekręciłam klucz w drzwiach dwa razy i otworzyłam je przed zaspaną i markotną siostrą. Weszła do środka, a ja spojrzałam na chłopaka i machnęłam na niego głową. Poczekał aż wejdę i zamknął za nami drzwi. Massie poszła do kuchni. Odchrząknęłam, spoglądając na chłopaka.

- Dzięki za podwiezienie. Jestem ci winna przysługę.

Wzruszył ramionami wkładając ręce do kieszeni.

- To drobiazg. Jeśli mogę jeszcze w czymś pomóc… Po prostu daj znać.

- Będę pamiętać. - Uśmiechnęłam się. - Jeśli masz ochotę to usiądź w salonie i poczekaj. Muszę się zająć Mass i zabrać tego papuga z mojego pokoju, skoro już Massie jest - wyjaśniłam.

- Okej, zaczekam.

Wyszłam z holu i zawołałam Massie. Dziewczynka siedziała przy stole z nieprzytomną miną.

- Mass, pora spać. Jesteś zmęczona i jest późno.

- Wiem - wymamrotała, podnosząc się z miejsca.

Zaprowadziłam ją do jej pokoju i dałam piżamę. Pozwoliłam jej się przebrać, zabierając przy okazji klatkę Rory’ego do pokoju mojej siostry. Lubiłam myśleć, że ta papuga, której tak nie cierpiałam, jest dobrym stróżem mojej młodszej siostry. Chciałam myśleć, że dopóki ta nieznośna papuga siedzi w klatce na jej nocnej szafce jest niczym szczęśliwy amulet, który ją chroni. Papug był niezadowolony przenosinami dał mi do zrozumienia, że jeszcze się policzymy, jednak kiedy zobaczył Massie mało nie wyskoczył z klatki! Pisnęła szczęśliwa, kiedy wypuściłam Rory’ego, a on usiadł jej na ręce. Głaskała mu delikatnie piórka, a on się nastroszył i zaskrzeczał donośnie.

- Jutro się z nim pobawisz, teraz spać.

Odpowiedziała mi ziewnięciem.

- Mhm… - Odstawiła ptaka do jego klatki i przymknęła drzwiczki.

- Odłóż Rory’ego i idź spać. Dobranoc, Massie. - Pocałowałam ją w czoło i nakryłam kołdrą.

- Dobranoc, Lau.

Zgasiłam światło i cicho wyszłam.

Śpij mój mały aniołku.

***

Jest już po północy. Ja i Christian rozmawiamy, ale to nie jest nic zobowiązującego. Taka lekka pogawędka kumpli. Gadamy o ostatnim meczu drużyny lacrosse, trochę o muzyce. Oczywiście zgrabnie omijamy temat tego, co się stało w szpitalu. Siedzimy na dwóch różnych końcach kanapy. Sama nie wiem, dlaczego, ale to sprawia mi duży dyskomfort. Wydaje mi się, że jeśli tylko tworzę usta to powiem coś niewłaściwego. Jeszcze wczoraj czułam się przy nim dosyć swobodnie, jak tylko dziewczyna może czuć się swobodnie w obecności obiektu swoich uczuć. Mogłam robić różne rzeczy, ale teraz nie. Siedziałam praktycznie przyciśnięta do boku kanapy i wyłamywałam sobie z nerwów palce. Zegar tykał, a kolejne sekundy i minuty mijały.

- Chyba powinienem już iść - wtrąca w końcu. - Jutro przecież szkoła.

- Hmm, tak. Pewnie jesteś zmęczony - próbuję nie powiedzieć czegoś nieodpowiedniego.

- Chyb trochę – przyznał. Zakryłam sobie usta, by stłumić ziewnięcie. – I jak widać nie tylko ja.

- To był długi dzień. Mam dość wrażeń jak na dziś – wyjaśniłam z nieznaczonym uśmiechem. – Odprowadzę cię. Oczywiście, jeśli chcesz – dodałam.

Uśmiechnął się i wyszedł. Nie wiedziałam, czy to znaczy tak, czy może jednak nie. Po prostu poszłam za nim, myśląc o tym, dlaczego nie umiem go jakoś zatrzymać. Powiedzieć mu… Przecież zawsze byłam odważna. Nie bałam się mówić prawdy. Dlaczego więc od ponad roku zatrzymuję dla siebie tę prawdę? Dlaczego mu nie powiem, że go kocham? Pan Keating kiedyś powiedział mi, że duszenie w sobie uczuć to nie jest wyjście z sytuacji. Powinnam powiedzieć chłopkowi, który mi się podoba, co czuję. Jeśli on nie będzie czuł tego samego i zwyczajnie da i do zrozumienia, że nie jestem jego warta, wtedy powinnam dać sobie spokój. Jednak nie zamykać się w sobie, a pokazać, co mógł mieć, a co stracił. W tej chwili bardzo się bałam tego. Dawno się tak nie bałam. Ostatnim razem przy pierwszej komunii, kiedy się wyspowiadałam. Myślałam, że zemdleję. Tak bardzo się denerwowałam, że w ostatniej chwili chciałam uciec, ale nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Po prostu to zrobiłam, a potem było mi lżej. Zrozumiałam, że wieczne uciekanie jest bez sensu. Wszystko kiedyś musi mieć swój czas. Nie rozumiałam tego, ale postanowiłam, że albo powiem mu teraz, a on mnie wyśmieje i pójdzie, albo nie powiem mu nigdy i może kiedyś zrozumiem, że to błąd. Czułam się jakby serce wpadł mi do brzucha.

Wyszedł już na werandę. Był oświetlona, a ciemno żółte światło rzucało cień na jego twarz. Wydawał mi się jeszcze przystojniejszy i tak poważny. Jego oczy już nie były niebieskie, ale ciemnogranatowe.  Spojrzał na mnie tym nieprzeniknionym spojrzeniem, a ja znieruchomiałam. Wydawało mi się, że zwykli ludzie nie mają możliwości, by zamienić kogoś w kamień, ale w tej chwili tak właśnie było. Patrzyliśmy na siebie bez słowa. Nie umiałam myśleć. Bałam się oddychać, poruszyć. Serce biło mi tak głośno, że zagłuszało wszystko. Bałam się, że on też słyszy to jak bardzo się w tej chwili boję.

- Powinnaś chyba już wrócić do domu - powiedział niskim głosem.

- Chyba i tak dziś nie zasnę - odpowiedziałam cicho. Przełknęłam ślinę i spojrzałam na ciemny ogród. Cienie drzew wydawały się tak strasznie. Przeszły mnie ciarki, a na moim ciele pojawiła się gęsia skórka. Potarłam lekko ramiona. Było trochę chłodno, a ja byłam w cienkiej koszulce.

- Zimno ci - zauważył. Zdjął bluzę i narzucił mi na ramiona. - Tak lepiej.

- Nie musiałeś - rzuciłam zawstydzona. - Dziękuję.

Odetchnęłam. Teraz było mi znacznie lepiej. Zapach jego perfum (już nie tony Drakkar Noir) i ciepło materiału sprawiły, że mogłabym przesiedzieć tu całą noc. Więcej: całe życie.

- Dobrej nocy, Lauro - powiedział tylko. Odwrócił się i zszedł po schodach. Nie szedł szybko, nie wyjeżdżał nigdzie, a wydawało mi się, że właśnie trać jedyną szansę w życiu, by mu powiedzieć, co tak naprawdę dla mnie znaczy, co do niego czuję. Obezwładniło mnie te dziwne uczucie strachu. Strachu przed nieznanym. Jeśli nie powiem mu teraz, to zapewne więcej nie będzie takiej okazji.

- Christian, zaczekaj.

Zatrzymał się jakby w pół kroku i wydawało mi się, że on wie, co chcę powiedzieć. Albo po prostu czeka, bo chce to usłyszeć. Pomyślałam sobie „teraz albo nigdy”. Spojrzałam mu w oczy.

- Kocham cię. 

_________________________________

Chcieliście Laristianę, i Laristiana jest. Nie mam internetu. Teraz na szybko wstawiam. Rozdział 9 praktycznie napisany. Tylko dokończyć i wstawić. Jeśli się poszczęści to jeszcze we wrześniu wstawię, chyba, że internetu nie będzie. Nie wiem, jak będzie. Mama się uparła, że nie kupi następnego, więc mogę liczyć na to, że u kogoś skorzystam :( Mam tyle na głowie lekcji, dodatkowych testów, że aż się boję, a ksiądz nas straszy zaliczaniem i innymi rzeczami xd Życie jak w Madrycie normalnie...