Siódmy

Dla Kate

Wróciliśmy na piechotę do samochodu Christiana, około piętnastej. On już skończył lekcje godzinę temu, a ja kończyłam je za dziesięć minut, więc musieliśmy uważać, by na nikogo nie wpaść, kiedy będziemy szli do jego samochodu. Na szczęście się udało i odetchnęłam z ulgą, kiedy patrzyłam przez okno na mijane budynki i samochody. Znów milczeliśmy, ale tym razem mi to nie przeszkadzało, a nawet wręcz przeciwnie. Mogłam sobie to przemyśleć zanim wrócę do domu – do ciągle gadającej macochy i skrzeczącej papugi, za opiekę na którą dostaję marne dwie dychy (no, nie takie marne) i muszę jej słuchać dwadzieścia cztery na sześć. Na szczęście Mass wróci wcześniej. Tęsknię za tym głąbem sześć dni w tygodniu, choć (czasami) jest mega nieznośna. Po prostu… Nareszcie się nią dłużej nacieszę.

Christian jest zamyślony. Wcześniej Delilah odciągnęła go na bok na rozmowę i razem z Deanem coś mu zawzięcie tłumaczyli. Nie odzywał się nawet przez chwilę, kiedy na niego krzyczeli, a potem udawał, że wszystko jest okej. Jednak kiedy Rick dotknął moich włosów i powiedział: „Kurde, ale jesteś ruda” , Christian się wkurzył i na niego nawrzeszczał, że jak mu się nie podoba to niech się na mnie nie gapi. Zawsze uważałam, że moje włosy są kasztanowe i podchodzą trochę pod brąz. Cóż, gdyby Rick zobaczył włosy Massie to pewnie powiedziałby, że nie są rude tylko czerwone czy coś. Martwi mnie jednak to, że on tak ostro zareagował na tę uwagę. Bo on po prostu się tak nie zachowuje - to do niego niepodobne. Ma wahania nastrojów niczym kobieta w ciąży. Raz płacze, raz się śmieje, potem jest zły, a na koniec wściekły. Ale nie zapytałam go o nic, bo wziął mnie za rękę. Tak, wziął mnie za rękę, potem spojrzał mi w oczy, moje serce zaczęło szybciej bić, a ja przestałam myśleć, i się za to nienawidzę.

Bardzo się nienawidzę.

***

Stojąc pod drzwiami domu, zrozumiałam, co to poczucie winy. Kiedy Karen zapyta mnie o to, jak było w szkole na pewno stchórzę, wiem to. Na pewno wypaplam jej, że była na wagarach, a ona mi zabierze telefon, zakaże korzystania z komputera i uziemi. Boże, nie. Nienawidzę kłamać, nie chcę kłamać. Ale drastyczne sytuacje wymagają drastycznych środków. Muszę.

Naciskam klamkę i jestem gotowa powiedzieć: „dobrze”, gdyby Karen zapytała o szkołę. Jednak dziwne jest to, że nikt mnie o to nie pyta. Nikogo nie ma, a przynajmniej tak mi się wydaje. Drzwi są otwarte, ale Karen nie krząta się w kuchni. Zdejmuję buty i zamykam za sobą cicho drzwi. Wchodzę do holu i rozglądam się. Nie ma żadnych śladów włamania. Być może śpieszyła się i zapomniała zamknąć drzwi. Czasem zdarza jej się być zapominalską. Wzruszam ramionami i zaczynam się wspinać po schodach. Wchodzę na górę i kieruję się do swojego pokoju. W progu stawiam torbę i schodzę  do salonu. Nie ma jej, a ja mam jeszcze trochę czasu do tego, jak Christian po mnie wpadnie. Ten „wywiad” wciąż nas obowiązuje. Nawet jeśli okazało się, że Christian pali, ma jakichś wytatuowanych kumpli ze zboczeniem mózgu i fajnymi motocyklami. Powiedział mi to, a ja wiedziałam, że nie mamy wyjścia. Może się też okazać, że wagary zapewnią nam kłopoty. Nie wiem, czy on sobie zdaje z tego sprawę, ale coraz bardziej się o niego martwię, i… coraz bardziej się w nim zakochuję. Nie lubię tego, że pali, ale podobało mi się, że kazał mi założyć swoją bluzę, a potem praktycznie mnie przytulał i że wziął mnie za rękę i patrzył w oczy. Myślałam, że zemdleję z wrażenia. To było nieziemskie. Cudowne. Wspaniałe. Niesamowite. Jeszcze chwilę i wykrzyczę to przez okno. Albo wezmę ten megafon. Chcę, żeby każdy wiedział. Żeby on wiedział…

***

Karen wraca dziesięć minut po mnie. Siedzę w salonie i odrabiam pracę domową z angielskiego. Opis głębokiego i romantycznego uczucia? Nie ma sprawy, pani Larson. Jeden przepełniony romantycznością opis na wynos z sosem mieszanym, nie może być za ostro. Chcę z tego szóstkę, a jeśli nie to każę tacie zaskarżyć szkołę. Karen staje przede mną z talerzem potrawki z cielęciny z warzywami z sosem słodko kwaśnym i ryżem. Uśmiecham się i dziękuję jej. Siada koło mnie i chwilę rozmawiamy, opowiada mi, co dziś robiła, a ja między kolejnymi łyżkami ryżu z warzywami wtrącam jakieś pytania. Dochodzi szesnasta, więc żegnam się z Karen i wychodzę z domu, pamiętając o moim uzależnieniu – gumach do żucia i podręczną torebką. Zawsze mm w niej klucze do domu, telefon, błyszczyk i odświeżacz do ust. Wierzcie, że wolę nie usłyszeć któregoś razu, że jedzie mi z buzi cebulą czy czymś innym. To totalnie zmniejsza moje szanse na to, że jakiś chłopak będzie chciał mnie pocałować, kiedy usłyszy o tym, że jestem Cebulowym Potworem – jak mówi Massie. Czasem jest mi do śmiechu, kiedy mówi o tym tak jakby to była część jej życia, wymyślanie takich rzeczy, ale później myślę o tym, co by było gdyby Christian usłyszał o tych jej żartach na temat toksyczności mojego oddechu. Więc jakby co zawsze może to sprawdzić, jeśli wiecie o co mi chodzi (uśmiech złoczyńcy).

***

Cóż, no to chyba mamy problem. Gdyby nie fakt, że jestem chyba jedyną osobą w domu, która nie sprawdza, czy szampon to szampon, zanim go użyje to teraz zapewne nie wrzeszczałabym na cały dom, że mam fioletowe włosy. Nie wiem, czy ja po prostu jestem tak pechowa, czy po prostu wszystko jak na razie zbyt pięknie się układało. Karen próbuje mnie pocieszyć, że moje włosy wcale nie wyglądają tak strasznie jak mi się wydaje. Ale ja wiem, że jest o wiele gorzej. Jest paskudnie. To musiała być któraś z farb koloryzujących Massie, a ja przez swoją nieuwagę nawaliłam jej sobie na włosy w ilości, która po prostu sprawiła, że mam FIOLETOWE słowy. Ale nie myślałam, że jeśli nałożę na włosy SZAMPON, bo tak pisało na opakowaniu, to kiedy wysuszę włosy to one nie będą już brązowe w lekkim odcieniu miedzi, a fioletowe. WIELKIE dzięki, Massie. Ja po prostu zawsze marzyłam o tym, by mieć fioletowe włosy. Nie, nie blond, nie rude – fioletowe.

Siedzę na brzegu wanny i daję upust swojej złości w postaci jakże rzewnych łez. Massie oddzwoniła do mnie przed chwilą, i wiecie, co powiedziała? Farba zmyje się po czasie około od dwudziestu do trzydziestu pięciu myć. TRZYDZIESTU PIĘCIU!! Ja nie mogę chodzić do szkoły z fioletowymi włosami! Gdybym jutro pojawiła się z fioletowymi włosami to na dzień dobry trafiłabym do gabinetu dyrektora Sullivana i nie ma przebacz. Nie można dla jakiegoś widzimisie zmieniać koloru włosów tak ni z gruchy ni z Pietruchy w JEGO szkole, bo w JEGO szkole panują rygorystyczne zasady, których trzeba przestrzegać. A jedną z nich jest ta, która mówi o tym, że nie wolno farbować włosów. Przecież to byłaby katastrofa, gdybym pokazała się w szkole z fioletowymi włosami. Byłaby skończona towarzysko i upokorzona. Już widzę jak Natalia McCassy się ze mnie śmieje. Zawija sobie na palec te swoje jedwabiste blond loki i z pogardą syczy:

- Ofiara losu.

Potem wybucha głośnym śmiechem, a jej klony wtórują jej.

- Laura? – Karen wychyla głowę zza framugi drzwi. – Chcę tylko powiedzieć, że twoje włosy wcale nie są takie złe. Zawsze narzekałaś, że chciałaś przefarbować włosy. Zrobiłaś to nieświadomie, ale efekt nie jest taki zły.

- Karen, wcale mi nie pomagasz – burczę. – Wyglądam jak Ania Shirley z „Ani z Zielonego Wzgórza”. Ona chciała mieć kruczoczarne włosy i użyła jakiejś farby od wędrownego handlarza. Chciała kruczoczarne, a co miała? ZIELONE! Czy to sobie o wyobrażasz, Karen? Z-i-e-l-o-n-e. Żaden chłopak nie umówi się z dziewczyną, która leje sobie na głowę wszystko, co na etykietce ma napisane „szampon do pielęgnacji włosów przetłuszczających się” i ląduje w końcu z fioletowymi włosami! Ja bym się ze sobą nie umówiła.

Karen chciała coś powiedzieć, już otwierała usta, by się odezwać. Jednak przerwał jej dzwonek do drzwi, gdy ktoś donośnie dawał o sobie znać. Westchnęłam, teraz już nigdy, nikomu się nie pokażę. Nie z TAKIMI włosami, mowy nie ma.

- Zobaczę, kto to. – Karen uśmiechnęła się przepraszająco i wyszła.

Widzicie? Mam fioletowe włosy dopiero od trzydziestu dwóch minut, a ludzie już ode mnie uciekają. Weźmy taką Karen… Przecież moja macocha zmieniała mi kiedyś pieluchy. Ja na nią narzygałam, kiedy zjadłam za dużo ravioli! Ona zajmowała się mną, kiedy chorowała na ospę i różyczkę. Ale uciekła ode mnie, kiedy wyglądałam jak siedem nieszczęść z tymi fioletowymi włosami. Do cholery, to okropne. Teraz pewnie każdy w zasięgu dwunasty kilometrów ucieknie ode mnie, tylko dlatego, że mam fioletowe włosy. Przecież dziewczyny farbują sobie włosy na naprawdę dziwne kolory, więc dlaczego ludzie nie mieliby zaakceptować moich fioletowych? Hmm, a co Victoria powie na widok moich włosów? Kiedy mijałyśmy na ulicy dziewczyny z kolorowymi włosami zawsze mówiła, że to straszny obciach i że nigdy nie zdecydowałaby się na pofarbowanie swoich miodowo blond loków na taki obciachowy kolor jak różowy czy niebieski. Ona nawet na widok czerwonych włosów przewraca oczami i mówi „kolejna ofiara trendu”. Tak zareagowałaby Tori, ale co z Christianem? Boże, co będzie, jeśli Christian też zacznie mnie unikać, kiedy zobaczy moje włosy? O Jezusie, to okropne! Tym, że dbam o swój wygląd zniszczyłam swoją jedyną na to, by brat mojej najlepszej przyjaciółki zobaczył we mnie kogoś więcej!!

- Laura, masz gościa!

No to pięknie.

***

Ha! Zwycięstwo!! Kocham Massie i jej pomysły (choć ten numer z farbą koloryzującą nie ujdzie jej na sucho). Kazała mi założyć czapkę, więc poruszyłam niebo i ziemię, by znaleźć swoją beanie. Moją cudowną beanie, która w aktualnym stanie moich włosów idealnie nadaje się do ich ukrywania. Dzięki ci Panie, za to, że mam krótkie włosy. Moje (aktualnie fioletowe) włosy sięgają mi do ramienia, więc spięcie ich wsuwkami i upchnięcie do czapki nie było trudne. Cóż, wyglądam jak klaun, ale nic nie poradzę. Lepsze to niż fioletowe włosy. Zwłaszcza, że TYM gościem, którego zapowiedziała Karen, okazało się Christian. Kiedy zobaczył moje włosy (wtedy jeszcze nie miałam czapki) wybuchnął śmiechem i oparł się o ścianę wciąż trzymając za brzuch. Cudownie. Po prostu świetnie. Obiekt moich westchnień na mój widok dostaje tylko ataku śmiechu. Czułam się jakby ktoś uderzył mnie w twarz. To było okropne uczucie, kiedy wiedziałam, że mój crush śmieje się z moich włosów, a to wszystko przez to, że Massie nie nakleiła etykietek na opakowania szamponów, które okazują się nie być SZAMPONAMI, a durnymi farbami do włosów. Dobrze, że nie są trwałe, bo udusiłabym swoją młodszą siostrę gołymi rękami. Za jakieś kilka tygodni wrócę do swojego koloru. Kiedy skończył się ze mnie natrząsać, podszedł i chwycił kosmyk moich włosów. Zakręcił go sobie wokół palca i parsknął.

- Wyglądasz jakby jednorożec na ciebie zwymiotował – skwitował, uśmiechając się ironicznie.

Uniosłam brwi. Powaga? Christian właśnie stwierdził, że jestem kolorowa.

- Cuchniesz jakbyś wykąpał się w Drakkar Noir – zripostowałam się.

- Ja przynajmniej, kiedy wezmę prysznic pozbędę się tego zapachu, ale z twoimi włosami będzie gorzej, Stark. – Zrobił ważniacką minę, a potem się uśmiechnął. – Włóż jakąś czapkę, bo Jaden dostanie zawału, kiedy cię taką zobaczy.

Nie doczekałam się odpowiedzi na swój pytający wzrok, bo już był za drzwiami mojego domu, rzucając przez ramię:

- Zaczekam w samochodzie.

A potem odwrócił się i mrugnął. MRUGNĄŁ.

Dajecie wiarę? ON. MRUGNĄŁ. DO MNIE.

Muszę mieć więcej powód, żeby mrugał.  

__________________

Troszkę krótszy niż zazwyczaj, bo chciałam dodać dziś. Mało Laristiany, bo cała strona miała o nich być, ale na wywiadzie będzie więcej ich. Wiem, że przekładam, ale no, krótki rozdział, co poradzić. Ostatnio mam na głowie sporo i nie zajmowałam się pisaniem (wiecie, koniec wakacji), a dziś pisałam z Olą na wattpadzie i wgl. Nadrabiam też Demigods. Na razie za mną dwa rozdziały, bo zabrałam się STRAAAASZNIE późno i teraz nie mam siły komentowac każdego rozdziału oddzielnie. Ale napisałam, że nadrobię. A jak napisałam, to tak zrobię. Wgl to wbijajcie: (klyk) - można się uzależnić, a ja nie rozumiem, dlaczego jest tak mało popularne. To cudeńko z Danielem w roli głównej. Moim ukochanym numer 79576737494654578 XD Aha, usunął mi się prolog, więc jeśli chcecie to w spisie treści jest nowy adres prologu XD Tak, wiem. Dziękuję za odwiedziny i komentarze. Już ponad 3000 wyświetleń ^^ Kocham was i strasznie dziękuję. Mam ochotę pisać to opowiadanie, ale nie teraz. TERAZ IDĘ SPAĆ. 

Odmaszerować, 

Tinsley xx

Ps. Co myślicie o włosach Laury? XD