Trzeci

- To nie jest… Ja muszę to przemyśleć.

Po przerwie na lunch, kiedy już wyszłam ze stołówki, złapał mnie pan Wellington. Pan Wellington był to mężczyzna po trzydziestce z zabawnym rudym wąsikiem – zapalony humanista, który uwielbiał młodzież i prowadził kółko teatralne. Mimo, że każdego traktował równo to do zespołu aktorów czy redakcji gazetki szkolnej, których był opiekunem, mogli dołączyć tylko ci, których potencjał i zapał przewyższał innych. Musieli być zdolni, inteligentni i pracowici. Dziwne, ale zliczałam się do tego grona, które liczyło niewiele pond dwadzieścia trzy osoby, a tylko pięcioro to nie byli tegoroczni maturzyści. Jedna drugoklasistka, troje trzecioklasistów i ja – pierwszoklasistka – co było przełomowe, bo pan Wellington nie wybierał pierwszoklasistów do swojego zespołu, więc była to dla mnie nagroda.

Uwielbiałam swoją pracę w szkolnej gazetce, ale tak naprawdę chciałam tylko zwrócić na siebie uwagę Christiana – nieudolnie jak widać. Czemu się dziwić? Jaki czwartoklasista umówiłby się z marnym pierwszakiem? Gdybym Wyglądała jak Natalie McCassy – wysoka blondynka z długimi do nieba nogami, chadzająca w ultrakrótkich, wręcz ździrowatych kieckach, to może…

Nie, ja nie jestem taka. Nie pasuję do roli superlaski, która ma opinię dobrze prowadzącej się dziwki. Chyba jednak skoczę do księgarni i kupię sobie jakiś poradnik albo zainwestuję w sesje u osobistego psychiatry. Na telefon, najlepiej. Albo poradzę się mojego sąsiada!

- Lauro, za miesiąc Elaine skończy szkołę. Wtedy już nie będziemy mieć naczelnego redaktora. Nie pytałem nikogo innego, bo wiem, że ty doskonale sobie z tym poradzisz. Piszesz doskonałe teksty dla naszej gazetki. Od kiedy jesteś w naszym zespole gazetka sprzedaje się z większym zyskiem, a o tylko dzięki tobie. To wszystko dzięki twojej rubryce. Jesteś niesamowitą pisarką i pokazujesz mi na każdym kroku, że mimo iż jesteś wyjątkowo młoda to warta tego, bym dał ci szansę, byś pokazała mi, na jak wiele cię stać.

Czuję się niezręcznie, a słowa mężczyzny wcale mi nie pomagają. Jak każdy byłam czasem łasa na komplementy, bo przecież chcemy, by nas doceniano, chwalono i mówiono, ile znaczy, co takiego robimy, że sprawiamy, że świat jest lepszy.

Wzięłam głęboki oddech, chcąc zaprzeczyć, ale mina nauczyciela sprawiła, że cała odwaga opuściła mnie chwilę później.

- Ale panie Wellington - zaczęłam - mam już swoją rubrykę w gazetce, a w dodatku naczelny redaktor szkolnej gazetki prowadzi rubrykę „Spytaj Annie”. Nie umiałabym wejść w rolę Annie i odpowiadać na maile czytelników szkolnej gazetki. To by było stresujące.

- A co w tym stresującego? - zapytał mężczyzna z rozbawieniem. - Przecież rubryka dlatego nazywa się „Spytaj Annie”, bo osoba, która ją prowadzi musi zostać anonimowa, inaczej nikt nie przysłałby maila, bo nie ufałby, że jego dane osobowe zostaną tajemnicą. Dlatego też tylko ja, ty i Elaine wiemy, że to ona prowadzi tę rubrykę. Teraz będą matury, więc nie będzie mieć czasu, dlatego właśnie proszę cię, przemyśl to. Poprowadź rubrykę do końca roku szkolnego, a jeśli nie będziesz usatysfakcjonowana tym, powiedź mi. Wtedy jeszcze na koniec roku spróbuję znaleźć zastępstwo. Jednak moim zdaniem ty będziesz najlepsza.

Wzdycham cicho.

- No dobrze, spróbuję - kapituluję, opuszczając ręce wzdłuż tułowia. - Nic jednak panu nie obiecuję.

Mężczyzna poklepał mnie po ramieniu.

- Na pewno sobie poradzisz, Lauro. Liczę na ciebie.

Tak, ja na siebie też.

- Nie zawiedzie się pan, obiecuję.

Obiecanki cacanki.

- Aha! - wykrzyknął, uderzając się przy tym w czoło, jak wtedy, kiedy nagle sobie o czymś przypomniał. - Zapomniałbym: powiedziałem już Christianowi, że będziesz potrzebować pomocy. Zgodził się i już wie o zmianie, więc jest nas teraz czworo wtajemniczonych, a nie troje - obiecał zachować tajemnicę dla siebie. Będzie ci pomagał, więc staraj się z nim współpracować, bo on zna się na tym. Elaine postara się nie zrzucać na ciebie wszystkiego, ale i tak od teraz ty będziesz redaktorką. Zrezygnowała dobrowolnie z tytułu, ale nie z miejsca w redakcji, więc pewne przywileje i obowiązki wciąż będą do niej należeć. Wciąż będzie się jako tako udzielać w redakcji i pomagać. No, ale z powodu tych matur ma dużo na głowie i została zmuszona do zrezygnowania z pełnionej funkcji z powodu tylu rzeczy, które ma teraz na głowie. Zrobiła mi tym jednak przysługę. W następnym roku zapewne uda się na studia, a ja zostanę bez naczelnego redaktora. Musiałem już teraz o tym pomyśleć, bo w poprzednich latach zawsze byłem w tyle.

- A Christian? Czy on nie musi się przygotować do matur? – pytam, chcąc jakoś podsunąć Wellingtonowi myśl o tym, że sobie poradzę, a nastolatek ma zapewne dużo na głowie.

Christian i pomaganie mi? Boże zachowaj!

- Christian już dostał się na swoje wymarzone studia, więc nawet jeśli kiepsko pójdą mu matury, nic nie stoi na przeszkodzie, by tam poszedł. Zasłużył na to, jest bardzo zdolny.

Tylko nie to!

- To świetnie, że nic nie stoi na przeszkodzie, by mi pomagał - kłamię, uśmiechając się lekko.

Jak to nic? Ja protestuję! Nie, nie i nie!

Mężczyzna uśmiecha się, odwzajemniając mój gest.

- Dziękuję ci, droga Lauro.

Boże, zabierzcie mnie stąd.

- Nie ma za co, proszę pana. To dla mnie przyjemność.

Kłamczucha.

***

Siedziałam nad zadaniem z francuskiego, nie mogąc się skupić. Moje myśli zaprzątała propozycja pana Wellingtona, która nie pozwalała mi o sobie zapomnieć. Zmuszała mnie wręcz do tego, bym pamiętała o niej. Opieram głowę na łokciu i bezmyślnie gapię się w okno naprzeciwko mnie.

Naczelna redaktorka gazetki szkolnej?

Rubryka „Spytaj Annie”?

Współpraca z Christianem?

No tak. Pan Wellington wspomniał mi, że teraz Chris będzie mi pomagać. W dodatku mówił o tym, że Elaine zrezygnowała z bycia główną redaktorką, jakby co najmniej z korony zrezygnowała. Przez to mam też jeszcze więcej wątpliwości i jeszcze bardziej się tego boję... Dlatego właśnie na te wątpliwości znam tylko jedno lekarstwo.

Pan Keating.

Mój sąsiad per emerytowany aktor komediowy. Był dla mnie jak dziadek, ojciec i co śmieszniejsze – brat w jednym. Wiedział jak, kiedy i dlaczego wczuć się w tą postać, co powiedzieć. Jego złote myśli i porady pozwalały mi dokonywać mądrych wyborów. Nie znałam swojego dziadka, brata nie miałam, a ojca widywałam tylko w niedzielę, bo ciągle był na tych swoich wyjazdach. Pan Keating miał jedynego syna, który od kilku lat z nim nie rozmawiał. Nie miałam pojęcia, o co się pokłócili, ale musiało to być coś poważnego, bo nigdy nie mówił mi, by syn go odwiedził. Podobno jego wnuczek często go odwiedza i jest między nimi nić porozumienia, jednak mimo to pan Keating jest drażliwy na punkcie tematu swojego syna. Dopóki nikt nie zacznie tego tematu jest miłym starszym panem, który lubi sobie żartować, ale kiedy już wejdziesz na minę to nie ma odwrotu, będziesz musiał się liczyć z konsekwencjami, bo ten staruszek, jak miły by nie był też miewa gorsze dni i są też tematy, których on woli unikać. Jednak ja wiedziałam to od dawna, a nigdy nie próbowałam przekonać się na własnej skórze, czy rzeczywiście temat konfliktu pana Keatinga i jego syna był tabu, bo być może, była taka możliwość, że dostałby szału, a ja więcej bym się tam nie pojawiła ze strachu, że doświadczona wybuchami złości starszego pana, nie będę umiała rozmawiać z nim normalnie. Hmm, ale kto powiedział, że ktoś musi od razu reagować wybuchami złości, nawet jeśli ktoś rozpoczyna tematy, które często rozdrapują stare blizny? Moja wyobraźnia. Działa. O, działa jak cholera, bo wymyśliłam sobie, że ten cudowny starszy pan jakim jest pan Keating nawrzeszczałby na mnie, gdybym wykazała choć minimalne zainteresowanie jego relacjami z synem. Jeśli takowe istniały, bo prawdopodobnie od bardzo dawna ze sobą nie rozmawiali, i nie istniały żadne relacje. Nawet te złe.

Odłożyłam długopis, który przez cały ten czas gryzłam. Tfu, głupie przyzwyczajenie, które powinnam zwalczyć. Uderzałam lekko opuszkami palców w drewnianą powierzchnię biurka. Nagle nabrałam wielkiej ochoty, by odwiedzić pana Keatinga. Nie widziałam go już jakiś czas, a lubiłam z nim rozmawiać. Może był czasem zgorzkniałym, bezuczuciowym, emerytowanym aktorem komediowym, ale bardzo wiele stracił, wiele przeżył i każde doświadczenie odcisnęło pięto na jego charakterze, kształtując go tak a nie inaczej. Wiele razy zastanawiałam się nad tym, czy szukanie informacji o jego synu ma jakikolwiek sens, ale doszłam do wniosku, że ukrywanie takiej informacji przed starszym panem sprawi, że jego zaufanie do mnie osłabnie. Nie mogłam ryzykować, bo bardzo mi zależało na jego zaufaniu, gdyż nie każdy je zyskiwał. Niektórym zajmowało to mnóstwo czasu, a innym niewiele, zaś inni nie zyskiwali go wcale, i wcale nie mogli zapracować na zaufanie pana Keatinga. Byłam prawdziwą szczęściarą, że kiedy osiem lat temu się tu przeprowadził, już pierwszego dnia zyskałam jego zaufanie i sympatię. A on moją. Tak, zdecydowanie powinnam do niego iść.

***

Pan Keating jest moim sąsiadem, więc nie mam do niego daleko. Mogłabym nawet przeskoczyć przez ogrodzenie. Jednak wolę nie ryzykować spotkania z Panem Włochatym - psem mojego sąsiada. To naprawdę duży pies - rottweiler. W dodatku Pan Włochaty to takie jakby zaprzeczenie „rottweilerowatości”, bo jest znacznie grubszy niż psy jego rasy i bardziej włochaty, stąd jego imię, i wolę, by nie powalił mnie na ziemię jak worek kartofli. Takie zderzenia z ziemią nie są przeze mnie Lubianie. Ani ziemia, ani ja nie przepadamy za sobą i lepiej będzie, jeśli ja będę po niej chodzić, a nie się na niej kłaść czy tarzać. Chyba powinnam nieco przystopować, bo zejdę na „teren” tych bardziej żenujących tematów. Po prostu przejdę przez furtkę, pogłaszczę psa i zapukam do drzwi. Tak zrobię.

- Karen, idę do pana Keatinga. Wiesz gdzie mnie znaleźć.

Karen potakuje, zajęta obieraniem pomidorów ze skórki. Podnosi głowę i spogląda na mnie.

- Mam nadzieję, że masz zamiar wrócić na kolację. Będzie zapiekanka ziemniaczana. - Unoszę brwi.

- A te pomidory bez skórki to do czego? Chyba nie zamierzasz zrobić z nich jakiegoś sosu? I tak zaraz go nie będzie, wiesz o tym. - Uśmiecha się.

Tak… Ostatnim razem, kiedy Karen zrobiła z nich sos, cały zjadł mój tata, więc do pizzy już nie było. Nic dziwnego. Wszystko czego Karen się dotknie jest pyszne, piękne i rozpływa się w ustach, i mówię na razie tylko o jedzeniu, ale to tyczy się też innych rzeczy. Raczej nie ma rzeczy, która nie udaje się mojej macosze, a nawet jeśli to jest zbyt zawzięta, żeby po jednym razie zrezygnować.

- Och, tym razem dopilnuję, by twój ojciec się go nie tknął. Wraca w piątek, a ja planuję użyć go w sobotę, by mógł się przegryźć z przyprawami. No wiesz, kolacja. Pamiętasz, prawda?

- Uh, tak. Pamiętam. Jasne - kłamię.

Szlag. Nie pamiętam. Totalnie wyleciało mi to z głowy! Kolacja to była nasza tradycja. To nie była tylko kolacja. To było coś więcej. Te kolacje odbywały się co jakiś czas, w nieznanym terminie. Karen planowała je bardzo dokładnie, zapraszała gości, robiła menu, chciała by wszystko było idealnie. Zapraszała fajne osoby, a tata i Massie pilnowali, by nic się nie zmarnowało. Tak, obrzerali się. Z resztą nie tylko oni…

Karen zawsze namawiała mnie bym zaprosiła moich przyjaciół, ale jeśli już zostałam zmuszona to zapraszałam Victorię. Kiedyś Karen zmusiła mnie do zaproszenia i Tori, i Christiana, a ja przez całą tę nieszczęsną kolację się buraczyłam, kiedy ona wspominała o tym, jaka to ładna para by z nas była. Massie zaś wiecznie szczerzyła się do chłopaka, który chyba nie miał nic przeciwko nowej adoratorce… Od tego czasu ani razu nie zaprosiłam go znów, bo wiedziałam, co może sobie o nas pomyśleć. Co innego Victoria. Ona znała ten cały cyrk od wewnątrz. Wiedziała o wszystkim, co tu się dzieje, znała mechanizm działania każdego członka mojej rodziny i mnie, a to przede wszystkim. Jej nie było w stanie nic zaskoczyć – no oprócz tego zaproszenia Johana na randkę, ale to już inna bajka.

- No to skoro pamiętasz to zaproś też pana Keatinga. Mieszka obok, a był u nas tylko raz, za to ty często u niego bywasz. Zaproś jakieś koleżanki, może Tori i Christiana? Uwielbiam tego chłopaka.

Nie ty jedyna.

- W porządku - daję za wygraną, widząc jej minę. - Zaproszę ich, ale nie daję gwarancji, że się zgodzą.

Karen uśmiecha się.

- No to idź już do pana Keatinga, bo cały dzień ci zajmie samo pójście do niego, a wiesz, że to starszy mężczyzna i zapewne wcześniej kładzie się spać, by odpocząć.

Pan Keating? Wcześniej? Karen naprawdę go nie zna. Mój sąsiad nie jest jak typowy staruszek. On jest jak super staruszek. Z tym swoim zrzędzeniem i nadwrażliwością na punkcie pomagania mu, bo nie cierpi, kiedy ktoś to robi - chciałby wszystko robić sam.

- Dobrze, wrócę na kolację. Nie planowałam długo zabawić u pana Keatinga. Chciałam go po prostu odwiedzić. Do zobaczenia Karen. Kocham cię!

***

Christian ma prawie dziewiętnaście lat i na pewno ma lepsze zajęcia niż siedzenie z moją rodzinką, a ja nie chcę mieć go tak blisko i cierpieć z tego powodu, że może mu się podobać ktoś inny. Przecież w takich historiach jak ta nie ma wątku, który mówi, o tym, że Zakochiwanie się w nieodpowiednich osobach boli, a teraz będzie bolało jeszcze bardziej, bo będę zmuszona spędzać z nim czas. Mam nadzieję, że nie wyniknie z tego nic co sprawiłoby mi jakieś kłopoty np. z koncentracją. Zawsze jestem przy nim trochę rozkojarzona i spięta, ale to chyba normalne przy nim. Jest naturalny, często się śmieje i jest po prostu sobą. Z tym swoim dziwactwem na temat jedzenia z puszek, którego nie cierpi, mani na punkcie oglądaniu horrorów z motywem duchów i demonów nawiedzających czyjeś ciała i komentowaniu ich i tym swoim przewracaniem oczu, kiedy Victorii zbyt mocno odbija.

Myślę o tym, kiedy gosposia pana Keatinga – Madelaine wpuszcza mnie do środka z uśmiechem.

- Witaj Lauro. Miło, że jesteś, bo pan Keating właśnie narzekał, że ostatnio jego życie jest znów nietowarzyskie. - Wzdycha. - Może poprawisz mu humor.

- Może - uśmiecham się.

Maddie prowadzi mnie do salonu.

- Tylko wiesz, jest jeszcze jeden gość – powiedziała kobieta. - Wnuk pana Keatinga.

- Wnuk? - otworzyłam szerzej oczy. Przytaknęła.

- No cóż. Może lepiej nie będę przeszkadzać…

- Proszę, proszę. Ktoś sobie o mnie przypomniał - ucieszył się pan Keating.

________________

Hejka! To dopiero trzeci rozdział i nie ma zbytnio zwrotów akcji ani nic, ale wydaje mi się, że wyszedł niczego sobie. Liczę na wasze opinie :) Zapraszam do dołączania do obserwatorów. Mam nadzieję, że się podoba, a jeśli nie to też koniecznie dajcie znać :) Do następnego!

Tinsley xx