Drugi

Dla Ozzy’ego

Bo nie ma lepszej (i bardziej szurniętej) przyjaciółki niż ty.
Dziękuję ci za każde nowe słowo, które dzięki tobie wymyśliłam.

- Że co?

Jensen Carter patrzy na nas jak na kosmitki. Victoria patrzy na mnie porozumiewawczo. Znam to spojrzenie: „co my mu teraz powiemy?” Właśnie usłyszał, że Tori spotka się z Johanem, który swoją drogą jest kumplem i jego, i Christiana.

Okej, Jensen…

Imiona i nazwisko: Jensen Michael Carter

Wiek: 18 lat (maturzysta)

Ulubione jedzenie: sushi

Ulubiony sport: koszykówka

Ulubiona muzyka: punk rock

Poziom seksu: 96%

Status: Wolny

Moja ocena: 9.5/10

- Umówiłaś się z Johanem? - pyta rozbawiony chłopak. - Hoho. Jak Chris się dowie to go zakopie.

- Jak Christian się dowie to ja ciebie zakopię - mówi dziewczyna, zakładając ręce na piersi. Ma zaciśnięte usta. Chce grać twardą, ale widzę, że się denerwuje.

Victoria nie chce, by Chris się dowiedział, bo to wszystko zniszczy. Zapewne nie będzie miała następnej szansy na randkę z Johanem, a to, że kocha się w nim początku gimnazjum to już wystarczający powód, bym zadźgała Jensena, gdyby spróbował coś powiedzieć Christianowi. Tori to z natury buntowniczka, a jeśli Christian zabroni jej się spotykać z Johanem to nic dobrego z tego nie wyniknie.

Marszczę brwi i kalkuluję to po swojemu.

Jeśli Jensen powie Christianowi o Johan będzie miał przekichane. Victoria będzie miała zakazane randkowania z jego przyjacielem to się zbuntuje i choćby nie wiem co pójdzie na tę randkę – chociaż wymknie przez okno. Jak się wymknie przez okno to pójdzie na randkę. Jak Christian się dowie, że złamała zakaz i poszła na randkę, będzie miała przekichane. Jak będzie miała przekichane to tym bardziej nie wróci na noc do domu. Skończy się na bardzo romantycznej chwili pomiędzy nimi, ciążą na koniec pierwszej klasy. Tori nie będzie chodzić do szkoły, a Johan nie pójdzie na studia. Jeśli ona będzie w ciąży, a on nie pójdzie na studia to będą mieli przekichane, przerąbane i spieprzone życie, bo każą im wziąć ślub. Jak każą im wziąć ślub to ich ewentualne małżeństwo długo nie przetrwa. On będzie pracował na jakichś budowach, a ona będzie leżała przed telewizorem z wielkim brzuchem. Długo tak nie dadzą rady, bo Victoria jest leniwa i tym bardziej w ciąży nie będzie jej się chciało niczego robić. Johan będzie miał na głowie ją, dziecko, mieszkanie, siebie i długi. Będą się kłócić i nawzajem sobie szkodzić. Jak dojdzie do czegoś gorszego to zrozumieją, że do siebie nie pasują. Podpiszą papiery rozwodowe i w sądzie będą się kłócić o prawa rodzicielskie i alimenty. W końcu wyjdzie na to, że Victoria dostanie prawa rodzicielskie i alimenty, a Johan tylko długi i psa, zaczną się kłócić o podział mieszkania, ewentualnie domu. Po rozwodzie ona się załamie, a on znajdzie sobie jakąś młodszą, ożeni się z nią, zrobi jej dziecko i będą mieszkać razem w swoim idealnym domu bez żadnych problemów i komplikacji, bo ona będzie robić fochy, a on wszystko będzie jej ustępować. W weekendy będą przychodzić jego dzieci, więc jej się to nie będzie podobać, a dzieci nazywać ją będą Jedzą. Będą jej tak uprzykrzać życie aż powie mu, że to dla niej za wiele. Okażę się, że to wcale nie jego dziecko a sąsiada. On się załamie, a Victoria przyjdzie mu z pomocą. Wrócą do siebie, a kiedy dzieci będą już dorosłe wezmą drugi ślub i będą żyć długo i szczęśliwie.

Czy takie rozwiązanie wchodzi w rachubę?

Nie, oglądam dużo talk-show i cztery na pięć par po czymś takim już do siebie nie wraca.

- A nie możesz tak przypadkiem trzymać buzi na kłódkę? Victoria jest za młoda na takie komplikacje życiowe. Która szesnastolatka chciałaby mieć dom, psa, dziecko i debila, który nie poszedł na studia? Chcesz jej to zrobić?! - Patrzę oskarżycielsko na zmieszanego chłopaka.

- Laura, o czym ty mówisz? - Victoria potrząsa moim ramieniem.

Czerwienieję.

Boże, to ja powinnam trzymać swój długi język na wodzy. Jensen robi trochę zawstydzoną minę. Na jego miejscu też bym taką zrobiła, gdyby jakaś szesnastolatka na niego naskoczyła gadając bzdurne teksty. W dodatku to przecież totalne ciacho. Metr osiemdziesiąt czystego seksu.

Beznadzieja.

***

Niedziela… Po wczorajszym, dziwnym jak i niesamowitym dniu wydawała się być nudna. Jednak wbrew temu, co można myśleć wcale taka nie była. Niedziela oznacza to, że jesteśmy razem. To się nie zdarza w żaden inny dzień tygodnia. Karen nie ma w piątki, mnie w soboty, taty od poniedziałku do soboty, a Massie od poniedziałku do piątku. Niedziela jest tym dniem, który rezerwujemy tylko dla naszej czwórki. Tylko ja, tata, Karen i Massie. Miły dzień rodzinny, wspólny obiad i ogólnie cały dzień spędzamy wspólnie. Zazwyczaj po obiedzie dwa z czterech sprząta, dwa z czterech odpoczywa, a przed jest odwrotnie dwoje przygotowuje obiad, a dwoje odpoczywa. Zazwyczaj ja i Karen robimy obiad, a Massie i tata sprzątają po nim. Zabawne, ale mimo, że Massie jest rodzoną córką Karen to nie odziedziczyła po niej talentu kulinarnego.

Hmm, chyba powinnam co nieco powiedzieć o każdym z nich, prawda? Hmm, kog oby tu pierwszego?... Już wiem! Karen idzie na pierwszy ogień.

Karen to moja macocha. Moja mama zmarła przy porodzie. Bezpośrednie zagrożenie życia, wynikające z bycia „w tym stanie” zmusiło ją do podjęcia decyzji w połowie ciąży. Ja albo ona. Albo mnie urodzi, albo usunie ciążę. Dokonała wyboru. Urodziła mnie. Jednak za moje życie zapłaciła własnym. Tata trwał w żałobie tylko rok. Aż albo tylko, jak kto woli. Moi rodzice nie byli małżeństwem, narzeczeństwem ani nawet parą. Tata miał do tego prawo. Hmm, zbaczam z tematu.

Karen, tak.

Mój tata poznał Karen, kiedy ta miała dwadzieścia lat. Był od niej starszy o jedenaście lat, ale doskonale się rozumieli, a między nimi iskrzyło, więc po co miał czekać z oświadczynami...? Rok po pierwszym spotkaniu wzięli ślub - bez zbędnego czekania, bo wiedzieli, że są sobie przeznaczeni i, że razem znaczą więcej niż osobno. Karen nie przeszkadzało to, że byłam pierwszym dzieckiem taty. Pokochała mnie od pierwszego wejrzenia, a przynajmniej tak próbuje mi wmawiać. Kiedy miałam dwa i pół roku, moja przyszywana mama dowiedziała się o tym, że spodziewa się dziecka. Oboje byli wniebowzięci i z niecierpliwością oczekiwali narodzin mojej przyrodniej siostrzyczki. Osiem miesięcy później urodziła się Massie. Tak, doskonale wiem, że ciąża trwa dziewięć. Massie była wcześniakiem. Dobre dwa tygodnie spędziła w inkubatorze, a drugie tyle została na obserwacji. No i bum, przenosimy się trzynaście lat później, do teraźniejszości.

Massie to niskie, rude coś, znanej powszechnie jako moja młodsza, przyrodnia siostrunia, i jest bardziej dziewczyńskie niż ja. Karen jest naturalną blondynką, a tata szatynem, więc nie mam pojęcia jakiej farby Bóg użył, by stworzyć Massie... Mimo, że czasem zachowuje się jak diwa, to jest całkiem znośna jak na młodszą siostrę, którą  notorycznie przyłapuję przy grzebaniu w moich ciuchach i kosmetykach. To pieprzony wulkan energii - smerf z ADHD i klaun z rozwolnieniem w jednym. Istnieje milion zawodów, miliard kółek zainteresowań w szkole i tryliard rzeczowników, epitetów, rymów i innych pierdółek, a ona wszystkim by chciała być, wszystko by chciała znać, a by tak się stało to rude monstrum uczy się w szkole z internatem, w której ponoć rozwija swoje zainteresowania na milion różnych powodów. Jest towarzyska, rozgadana i przyciąga ludzi jak magnes. Jej mleczna cera, rude loki i duże, głęboko osadzone zielone oczy robią wrażenie na każdym. Dlatego z dwojga złego to ja jestem Shrekem. Niestety, ale mając tak piękną matkę jak Karen i takiego ojca nie można być brzydkim, dlatego to ja odziedziczyłam tytuł rodzinnej szkarady, nawet jeśli powinnam choć w połowie być tak ładna jak Mass, bo w końcu mamy tego samego tatę.

A skoro o ojcach mowa…

Punkt trzeci, i ostatni na mojej liście: tata.

Mój tata ma czterdzieści cztery lata, a spróbujcie mu to powiedzieć. Lepiej z jakiegoś kilometra, by mieć szansę na ucieczkę przed nim. Ekhem. Taki żarcik. Nikt nie wmówi mi, że mój tata na tyle wygląda, gdyby nie zmarszczki i bruzdy wokół ust. Te swoje ADHD, Massie odziedziczyła po nim. Rzadko kiedy widzę, że leży bezczynnie. Mimo tego, że pracuje sześć z siedmiu dni w tygodniu to zawsze jest na nogach i nigdy nie ma dość. Biega siedem razy w tygodniu, nawet jeśli jest na jednym z tych swoich wyjazdów służbowych to i tak nie rezygnuje z biegania. Jemu jest to potrzebne jak tlen. Nie pali, pije tylko zieloną herbatę, krzywi się na widok tabletek na wzmocnienie lub innego sztucznego specyfiku na odporność. Jest w połowie wegetarianinem. Tak, w połowie. Zawsze znajdzie pretekst, by zjeść jakieś mięso. Sądzę, że raczej nie dożyję dnia, kiedy mój tata powie, że mięso jest ble, fuj i tak dalej… To raczej nie możliwe, bo w naszej rodzinie wszyscy jesteśmy mięsożerni, więc głupio by było, żeby tata był wegetarianinem, a ja, Karen i Massie sięgałybyśmy co pięć minut po coś chociażby mięso podobnego. W szczególności bijemy się zawsze o ostatniego kabanosa. Zazwyczaj wtedy dzielimy go na cztery, by nie było problemu, a pięć sekund później jedziemy na zakupy, by zaopatrzyć się w większe ilości, a potem kupujemy milion różnych rzeczy, tylko nie to co trzeba, i potem wybieramy się do niego jeszcze raz.

Tak, jesteśmy dosyć dziwną rodziną. Jeździmy na pikniki do szkoły Massie, na wakacje wyjeżdżamy do Hiszpani, a na Święto Dziękczynienia do rodziny Karen, która jest naprawdę olbrzymia, i wtedy nigdy nie brakuje puddingu i indyka, a nawet mamy tego w nadwyżkach.

Czasami wydaje mi się, że nie pasuję do tej rodziny, ale kiedy widzę jak się kłócimy o ostatniego kabanosa i dopiero po dwudziestu minutach, tak jak zawsze, dopiero wtedy godzimy się na równy podział kabanosa. Zauważam wtedy jak bardzo jesteśmy jednocześnie waleczni i zgodni. To pokręcone i rozczulające wręcz, że jeden kabanos potrafi nas tak poróżnić i pojednać.

- Laura, kolacja na stole! - Karen woła mnie wesoło.

- Już schodzę! – odpowiadam równie radośnie.

Odkładam mój tajemny zeszycik na jego miejsce, czyli za poluzowaną deskę w podłodze, pod moim łóżkiem i wychodzę, zamykając za sobą drzwi. Dziś moja i Massie kolej zmywania. Szykuje się wodna bitwa i zalanie kuchni, a może nawet jakiś szlaban. Nie mogę się doczekać.

***

Poniedziałek to ponoć najgorszy dzień tygodnia, ale dla mnie jest zwyczajny. Szkoła, jak zawsze - to nic nadzwyczajnego. Choć bardziej od poniedziałków nie lubię środy - pierwsza matematyka. Witam się z koleżankami, stojącymi niedaleko lekkim uśmiechem i zmierzam do szafki. Pierwsza lekcja minęła mi nadzwyczaj szybko, zbyt szybko - chemia. Nie była to moja ulubiona lekcja, ale nie należała do najgorszych, a zwłaszcza dziś, w dzień, który zapamiętam na bardzo długo.

Nowy nauczyciel.

Wyprzedzając przewracanie oczami i teksty typu „stara śpiewka”, mówię: nie jest wyjątkowo młody, nie wygląda jak z okładki Vogue’a, nie siedział, nie ma niebieskich włosów, (chyba) nie jest gejem, ma neutralne poglądy na temat efektu cieplarnianego, nie wiem czy jest normalny i nie, nie jest azjatą.

Pytanie: więc co jest w nim takiego?

Charakter.

Na sam początek, czy też tak zwane pierwsze wrażenie, uznałam, że wygląda jak kolorowy klaun. Żółta koszulka, niebieskie spodnie, fioletowa marynarka, różowe buty, rude kręcone włosy. Wyglądał dosyć niecodziennie, ekscentrycznie można by rzec. Szkła jego okularów były grube, brwi zrośnięte, a jego rudawy, gęsty wąsik wyglądał jakby przechowywał tam resztki ze śniadania, co było odrobinę… niesmaczne. Zabawne, ale od razu pomyślałam, że musiał szantażować dyrektora, by dostać pracę, bo z takim wyglądem mógł się starać o pracę tylko w cyrku.

I tu popełniłam błąd. Wszyscy popełnili błąd. A gdzie konkretnie? W ocenie.

Wszyscy pomyśleli o tym, że to jakiś pajac, cyrkowiec, równie ślepy na głupotę jak pan Rallison, który podczas lekcji potrafi zasnąć w połowie zdania…

Nie, tutaj nie można było być beztroskim.

Jak się okazało nowy chemik jest pacyfistą, który wierzy, w to, że ubrania, które na siebie ubieramy odzwierciedlają nasz charakter, humor i osobowość. Mimo wyglądu klauna i stylu bycia typowego luzaka, wypowiadał każde słowo z powagą, a cisza jaka panowała wtedy w klasie ogłuszała. Wystarczyło mi, że nowy nauczyciel tylko raz napotkał moje spojrzenie, a wiedziałam, że nie będę mieć z nim żadnego problemu, jeśli będę się stosować do podstawowych zasad zachowania i będę mu okazywać szacunek. A nie musiałabym, bo jego spojrzenie tych mrocznych, czarnych oczu budziło respekt. Wydawał się radosny, pełen uśmiechu, a wszystko w jego wyglądzie to potwierdzało. Oprócz oczu. Jego oczy wydawały się być efektem ubocznym. Sprawiały, że zastygałeś, niezdolny do wypowiedzenia słowa. Poważne spojrzenie, ton słów i temat, na który się wypowiadał. Trzy najważniejsze aspekty, które nie pozwalały ci dokonać dokładnej oceny. 

Powiadomił nas także o tym, że wie jako iż w naszych oczach wygląda jak klaun-cyrkowiec, ale nigdy nie zważał na opinię innych, tak też i teraz się tym nie będzie przejmował, bo dobrze czuje się w swoim ciele i nikt nie sprawi, że będzie inaczej.

Siedziałam na końcu klasy, więc kiedy każdy z niepokojem wygładzał swoje ubranie, niespokojnie się sobie przyglądał, ja ukrywałam uśmiech za podręcznikiem. Dosyć zabawnie było patrzeć na to, jak każdy w jednej chwili czuje się gorszy od tego mężczyzny.

Nie nosiliśmy szkolnych mundurków, więc wygląda każdego był zależny od środków materialnych, jakimi dysponowali opiekunowie każdego z uczniów. Ja nie wyglądałam najgorzej, ale też i nie prezentowałam się najgorzej. Może moje dżinsy nie są od Diora, sweterek od Victoria’s Secret, ale nie czuję się z tym źle. Nigdy mi nie zależało na tym, by wydawać górę pieniędzy na ubrania. Szybko z nich wyrastam, więc dlaczego miałabym płacić pięćset dolarów za sweter, którego w przyszłą zimę już nie będę nosić?  

Wiedział czego chce, jaki chce być i robił to co uważał za słusznie, i krytyka nie była mu straszna. Można go było podziwiać, bo robił i mówił rzeczy, które w dzisiejszych czasach nas przerażają. Chęć dopasowania się do innych, by nie wyglądać jak dziwadło, nie odróżniać się, była czasem tak duża, że ludzie zatracali samych siebie, by być jak inni, bo teraz nikt nie powinien odstawać...

Ja taka nie byłam.

Karen często mi powtarzała: „Po co chcesz się dopasować, skoro urodziłaś się, by odstawać? Bądź sobą."Odkąd po raz pierwszy usłyszałam te słowa, starałam się zrobić wszystko, by być sobą, nie udawać nikogo, nie próbować być czyimś wannabe*. Chyba mi się udało, bo moją dewizą stało się: „Nie jestem królową piękności. Jestem piękna taka jaka jestem."

To zobaczyłam w oczach nowego nauczyciela.

„Jesteś do mnie podobna.”

_______________

Hejka! Co tam u was? U mnie całkiem miło, ale wakacje zbyt szybko mijają, zaraz szkoła... Ekhem, zły temat, idziemy dalej... Co ja chciałam? A tak! Rozdział ma o tysiąc słów więcej niż planowałam, ale nie lubie pisać krótkich rozdziałów, więc to taki bonusik. Dziękuję za poprzednie komentarze. Tak mi na słodziłyście dziewczyny, że wydaje mi się iż ten rozdział jest beznadziejny przez te wasze miłe komentarze, naprawdę. Dzisiaj się nie rozpisuję (ta, akurat), zostawiam rozdział waszej ocenie, no i mam nadzieję, że wyłapałam rażące błędy i takowe się nie pojawią, a nawet jeśli to piszcie. Życzę miłego dnia, nocy, bo zależy, kiedy kto przeczyta. W przypadku jednej czytelniczki, ostatnio była to prawie pierwsza w nocy, hihi. Ja też mam dziwne skłonności do czytania o późnych porach, ale o tym kiedy indziej. Do napisania smerfiątka wy moje. 

Tinsley xx